ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

ΑΠΟΣΤΟΛΗ: ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

Φωτογραφική επιμέλεια: ΧΡΟΝΟΣ

Κείμενο :Παναγιώτης Δευτεραίος

Το ρέμα της Πικροδάφνης είναι ένα από τα τελευταία ελάχιστα αστικά ρέματα που έχουν απομείνει στην Αττική, το οποίο εξακολουθεί να διατηρεί ορισμένα σημαντικά υδρομορφολογικά και βιολογικά χαρακτηριστικά του. Έχει διατηρηθεί σε σχεδόν φυσική κατάσταση στο μεγαλύτερο ποσοστό του μήκους του (αλλά μόνο κάτω από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης), δίνοντας σήμερα μοναδική ευκαιρία για αποκατάσταση, αναβάθμιση και διατήρηση του. Πάνω από τη Βουλιαγμένης είναι εγκιβωτισμένο ανοικτό και στη συνέχεια κλειστό, μέχρι τις “πηγές” του. Από το συνολικό μήκος του ρέματος (9.300 m περίπου), τα 6.000 m περίπου διατηρούν ακόμα την φυσική του κοίτη. Το φυσικό περιβάλλον του ρέματος Πικροδάφνης είναι σε ένα βαθμό υποβαθμισμένο, λόγω αστικών πιέσεων και πιο συγκεκριμένα λόγω της ανεξέλεγκτης δόμησης στην παρόχθια ζώνη που διαταράσσει τη φυσική βλάστηση, της παράνομης απόρριψης απορριμμάτων και της διευθέτησης της φυσικής κοίτης. Τα νερά του διατηρούνται μεν σχετικά καθαρά, αλλά δέχονται ρυπαντικές πιέσεις που αφορούν κυρίως την ανεξέλεγκτη διάθεση αστικών λυμάτων και απορριμμάτων. Βέβαια σχεδόν εξ’ ολοκλήρου η συνεχής του ροή (όταν δε βρέχει) τροφοδοτείται από παράπλευρες αστικές και μόνον εισροές (όχι λύματα) και καθόλου από νερά του Υμηττού, από όπου και πραγματικά πηγάζει. Το μεγαλύτερο τμήμα του βρίσκεται εντός του αστικού ιστού της πρωτεύουσας, ενώ από ψηλά φαίνεται σαν μια καταπράσινη διαδρομή που περνά μέσα από πυκνοδομημένες τσιμεντόκτιστες περιοχές. Πηγάζει από τα δυτικά πρανή του Υμηττού, στην περιοχή του Καρέα, διέρχεται μέσα από τον αστικό ιστό της πόλης και συγκεκριμένα από τους Δήμους Βύρωνα, Ηλιούπολης, Αγίου Δημητρίου, Παλαιού Φαλήρου και εκβάλλει στη θάλασσα εντός των ορίων του Δήμου Αλίμου. Εκεί, στις εκβολές του ρέματος δημιουργείται ένας αξιόλογος υδροβιότοπος. Το ρέμα της Πικροδάφνης, παρά την έντονη «κακοποίησή» του τις τελευταίες δεκαετίες καθώς και την κατ’ επανάληψη μόλυνση των νερών του, αποτελεί κάθε χρόνο, σταθμό για αμέτρητα αποδημητικά πουλιά και παραμένει γεμάτο ζωή! Είδη που ποτέ δεν θα πιστεύαμε ότι ζουν τόσο κοντά μας, μέσα στην ίδια μας την πόλη, βάτραχοι, σκαντζόχοιροι, σαύρες, έντομα του νερού, νυχτερίδες, πολλά πουλιά όπως τσαλαπετεινοί, κουκουβάγιες, αλκυόνες και πελαργοί με μια απλή βόλτα στο ρέμα μπορούν να εντοπιστούν εύκολα! Η χλωρίδα της Πικροδάφνης είναι επίσης εξαιρετικά πλούσια με πολλά είδη δένδρων και θάμνων, αντιπροσωπευτικά της Μεσογειακής βλάστησης. Η πλούσια και πυκνή βλάστηση των παρόχθιων περιοχών του ρέματος μοιάζουν με πραγματική πράσινη όαση μέσα στην πόλη μας!

Υ.Γ. Σημερα στην ελληνική βουλή θα ψηφιστεί το 3 μνημόνιο .. Εμείς στην τελευταία φωτογραφία μέσα από μια πορεία σκοτεινή δύσκολη και βρώμικη που ακολουθήσαμε σας δείχνουμε με αλληγορικό τρόπο εκεί που θα καταλήξει και αυτό το μνημόνιο ... Όσο για την βρώμα και τα σκατά που είδαμε εκεί μέσα ένα έχουμε να πούμε. Οτι το ελληνικό κοινοβούλιο είναι πολύ χειρότερο...

πληροφοριες ΡΕΜΑ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ
Πηγή ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

ΡΕΜΑΤΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

Φωτογραφική Επιμέλεια ΧΡΟΝΟΣ

Ο Παυσανίας αναφέρει στα Λακωνικά...

...Μαριος δε αλλο Ελευθερολακώνων πόλισμα, ο απο Γερονθρών στάδια εκατον αφέστηκεν. ιερόν εστιν αυτόθι αρχαιον κοινον θεων απάντων και περι αυτο αλσος παρεχόμενον πηγάς, εισι δε και εν Αρτέμιδος ιερω πηγαί: υδωρ δε αφθονον ειπερ αλλο τι χωρίον παρέχεται και Μαριός. κώμη δε υπερ το πόλισμά εστιν εν μεσογαίι και αυτή, Γλυππία: και ες κώμην ετέραν Σελινουντα εκ Γερονθρων εστιν οδος σταδίων εικοσι...

ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΓΕΡΟΝΘΡΩΝ

Η Δημοτική Ενότητα Γερονθρών με έδρα το Γεράκι έχει 1.961 κατοίκους (απογραφή 2001) , και βρίσκεται στο 39ο χλμ. της διαδρομής Σπάρτη- Μονεμβάσια σε υψόμετρο 300 μέτρων, περιλαμβάνει τα χωριά Αλεποχώρι, Καλλιθέα, Καρίτσα, καθώς και τον οικισμό Βελωτά.

Αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν την ύπαρξη οικισμού από τη νεολιθική εποχή (4000 π.Χ.): Οι Δωριείς, που κατέβηκαν τις Γερόνθρες, τον καιρό του βασιλιά Τήλεκλου. Η πόλη αναπτύχθηκε κατά την αρχαιότητα, και μάλιστα έμεινε ημιανεξάρτητη από τη Σπάρτη ως περίοικος. Οι Γερόνθραι πήραν το όνομα Γεράκι πιθανότατα κατά τη Βυζαντινή περίοδο.

Την άμεση σχέση μεταξύ διαμόρφωσης φυσικού περιβάλλοντος και ιστορικής πορείας, θα διαπιστώσουμε αν εξετάσουμε μία αρχαία πόλη της Λακεδαίμονος, που έφερε το όνομα Γερόνθραι, το σημερινό Γεράκι. Η ακρόπολη των αρχαίων Γερονθρών και το κάστρο του μεσαιωνικού Γερακίου, αποτελούν δϋο χωριστά και διαφορετικά λαμπρά παρατηρητήρια, από τα οποία το μάτι του ανθρώπου αγκαλιάζει ολόκληρη τη γύρω περιοχή από όλα τα σημεία του ορίζοντα. Άκρως κατατοπιστική και αλληλοσυμπληρούμενη έχει κανείς από το ύψος και την ορατότητα των δύο παλαιών οχυρών τη γεωγραφική λακωνική εικόνα προς κάθε κατεύθυνση . Η συλλαμβανόμενη έκταση είναι ευρεία και ολοκληρώνεται με νοητές χαράξεις ορίων απωτέρων ή εγγυτέρων, που αποτελούν ορατά ή νοητά ορόσημα, ώστε δίνουν με πληρότητα το γεωγραφικό τοπίο ολόκληρης της Λακωνικής, παραπέρα δηλαδή από εκεί που σταματά ο γυμνός οφθαλμός.

ΚΑΣΤΡΟ ΓΕΡΑΚΙΟΥ

Η καίρια αυτή θέση έδινε στις Γερόνθραις τη δυνατότητα να αποκρούσει κάθε εχθρική επιδρομή από Βορρά και Ανατολή, κατέχοντας έτσι μία από τις ηγετικές θέσεις της Λακεδαίμονος μαζί με τη Σπάρτη, τις Αμύκλες και τη Φάριδα.

Η Σπάρτη όμως σαν ισχυρότερη θέλησε να κατέχει και τις τρεις αυτές καίριες θέσεις και κυρίως των Γερονθρών, που ήταν εμπόδιο για την πρόσβαση στο Μαλέα. Οι δύο άλλες υποχώρησαν εύκολα, όχι όμως οι Γερόνθραι που λόγω της δύναμης τους αλλά και της σχετικά μεγάλης απόστασης που τις χώριζε από τη Σπάρτη θέλησαν να την αντιμετωπίσουν. Η Σπάρτη όμως ως ισχυρότερη, τις υποδούλωσε το 750 - 740 π.Χ. Επομένως μοιραίο ήταν, ως νέα πόλη οι Γερόνθραι μέσα στη Σπαρτιατική επικράτεια να διαδραματίσει το ρόλο του προωθημένου σπαρτιατικού φυλακείου, ώστε να φυλάσσεται η προσπέλαση προς βορρά, παράλληλα δε να διευκολύνεται η διακίνηση και εγκατάσταση προς τα υπόλοιπα σημεία και κυρίως προς τη θάλασσα. Ένα τέτοιο ρόλο επιφύλαξε ο μεσαιωνικός βίος στη διάδοχη πόλη των Γερονθρών, να μη διευκολύνει εχθρικές εξορμήσεις, να φράζει εχθρικές επιδρομές στο χώρο και οι κάτοικοι να ευεργετούν την ενδοχώρα.

Το γεγονός αυτό, έκανε τις Γερόνθραις πλούσιες και με ανεπτυγμένο το εμπόριο ώστε να στείλει ο τότε Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός το διάγραμμα των τιμών.

Ο πλούτος των Γερονθρών ενισχύθηκε και από τις γεωργικές καλλιέργειες στον κάμπο, κατά τρόπο που είχαν δημιουργηθεί φεουδάρχες και αριστοκρατική τάξη.

ΤΜΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΝΩΝΑ(2012)

Ο σημαντικός ρόλος των Γερονθρών συνεχίστηκε στο Μεσαίωνα μέχρι και τα νεότερα χρόνια. Η ορατότητα προς Σπάρτη και Μυστρά αυτομάτως δίνει δικαίωση στις Γερόνθρες, που είχαν στο μεταξύ ονομαστεί Ιέρακα και ύστερα Γεράκι, για την ιστορική αξία τής σπουδαίας σημασίας της θέσης του κατά το Μεσαίωνα, οπότε με το σύστημα των Φρυκτωριών, δίνονταν σήματα από το Μυστρά στο Γεράκι από το Γεράκι στον Πασσαβά και από τον Πασσαβά στη Μονεμβάσια, φυσικά μέσω της παραφυάδας του Πάρνωνα που λέγεται Κουρκούλα.

ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΝΕΤΙΚΩΝ ΦΡΥΚΤΩΡΙΩΝ ΓΕΡΑΚΙΟΥ

ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗ

ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΣΠΙΤΙ

Αξίζει να σημειωθεί επίσης, ότι η γεωλογική θέση του Γερακίου που βρίσκεται πάνω σε ενεργή ηφαιστειακή ζώνη, είχε επιδράσει αρνητικά στην ιστορική πορεία του, οπού εξαιτίας κάποιου σεισμού πριν από πολλά χρόνια, ολόκληρη η κώμη είχε καταστραφεί και εξαφανιστεί. Ευτυχώς όμως κατάφεραν να σωθούν κάποιοι κάτοικοι για να την ξαναχτίσουν από την αρχή. Ακόμα η θέση του Γερακίου, έδωσε τη δυνατότητα στον Ιμπραήμ Πασά να το κάψει ολόκληρο στις 12 Σεπτεμβρίου 1825 (αφού πρώτα το είχαν εγκαταλείψει οι κάτοικοι) όπως αναφέρει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Οπωσδήποτε η θέση αυτή του Γερακίου δεν μπορούσε να έχει μόνο θετικά αποτελέσματα. Αναμφίβολα όμως το Γερακι χρωστά την πλούσια ιστορία του - ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος της στη γεωγραφική θέση και στη διαμόρφωση του φυσικού περιβάλλοντος, γιατί μέχρι σήμερα η θέση αυτή εκτός από τον τουρισμό που προσελκύει του δίνει χαρακτήρα επιβλητικό.

Το Γεράκι κτισμένο στη θέση που βρίσκονταν στην αρχαιότητα οι Γερόνθρες ή Γεράνθρες, απέχει περίπου 40 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από τη Σπάρτη. Όπως φαίνεται από τις εκκλησίες του χωριού κατοικούνταν από τα προχριστιανικά και μεσαιωνικά χρόνια, ενώ κατά τον Παυσανία οι Γερόνθρες κατοικούνταν πριν από την κάθοδο των Ηρακλειδών. Εξάλλου στο λόφο που βρίσκεται πάνω από το Γεράκι, υπήρχε σημαντική εγκατάσταση στην εποχή του χαλκού και πιθανόν και στη νεολιθική, ενώ έχουν βρεθεί και λείψανα υστεροελλαδικών τειχών.

Ο Παυσανίας αναφέρει πως οι γερανθράτες απέκλειαν τις γυναίκες από την ετήσια εορτή του Άρη, καθώς και από το ιερό όπου γινόταν η λατρεία του, γιατί πίστευαν ότι η συναναστροφή με την αδύνατη γυναικεία φύση έβλαπτε τον ανδρισμό. Οι γυναίκες μπορούσαν να λατρέψουν το θεό Άρη ή κάποια άλλη θεότητα μόνο αν είχαν δείξει εξαιρετικό ηρωισμό ή άλλη πολεμική αρετή αλλά και σε αυτήν την περίπτωση ξεχωριστά από τους άνδρες. Σύμφωνα πάλι με τον Παυσανία, γυναίκες λάτρευαν τον Άρη τον γυναικοθοίνα στην Τεγέα και του προσέφεραν θυσίες.

Στην ακρόπολη του χωριού βρίσκεται, σε αρκετά καλή κατάσταση, το μεσαιωνικό κάστρο το οποίο κτίσθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα από το βαρώνο Guy de Nivelet. Εκεί υπάρχει μεγάλη δεξαμενή καθώς και αρκετές εκκλησίες. Το κάστρο εγκαταλείφθηκε το 18ο αιώνα.

ΚΑΣΤΡΟ ΓΕΡΑΚΙΟΥ

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ 13ου ΑΙΩΝΑ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΓΕΡΑΚΙΟΥ

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ- ΚΑΣΤΡΟ ΓΕΡΑΚΙΟΥ

ΚΑΣΤΡΟ ΓΕΡΑΚΙΟΥ

Πληροφοριες Δήμος Ευρώτα

ΠΗΓΗ ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

ΚΡΗΤΗ

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

SLIDER WIDGET

ΑΠΟΣΤΟΛΗ: ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

Φωτογραφική επιμέλεια: ΧΡΟΝΟΣ

Κείμενο :Παναγιώτης Δευτεραίος

Το ρέμα της Πικροδάφνης είναι ένα από τα τελευταία ελάχιστα

αστικά ρέματα που έχουν απομείνει στην Αττική, το οποίο εξακολουθεί να διατηρεί

ορισμένα σημαντικά υδρομορφολογικά και βιολογικά χαρακτηριστικά του. Έχει

διατηρηθεί σε σχεδόν φυσική κατάσταση στο μεγαλύτερο ποσοστό του μήκους του

(αλλά μόνο κάτω από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης), δίνοντας σήμερα μοναδική ευκαιρία

για αποκατάσταση, αναβάθμιση και διατήρηση του. Πάνω από τη Βουλιαγμένης είναι

εγκιβωτισμένο ανοικτό και στη συνέχεια κλειστό, μέχρι τις “πηγές” του. Από το

συνολικό μήκος του ρέματος (9.300

m περίπου), τα 6.000 m περίπου διατηρούν ακόμα την φυσική του

κοίτη. Το φυσικό περιβάλλον του ρέματος Πικροδάφνης είναι σε ένα βαθμό

υποβαθμισμένο, λόγω αστικών πιέσεων και πιο συγκεκριμένα λόγω της ανεξέλεγκτης

δόμησης στην παρόχθια ζώνη που διαταράσσει τη φυσική βλάστηση, της παράνομης

απόρριψης απορριμμάτων και της διευθέτησης της φυσικής κοίτης. Τα νερά του

διατηρούνται μεν σχετικά καθαρά, αλλά δέχονται ρυπαντικές πιέσεις που αφορούν

κυρίως την ανεξέλεγκτη διάθεση αστικών λυμάτων και απορριμμάτων. Βέβαια σχεδόν

εξ’ ολοκλήρου η συνεχής του ροή (όταν δε βρέχει) τροφοδοτείται από παράπλευρες

αστικές και μόνον εισροές (όχι λύματα) και καθόλου από νερά του Υμηττού, από

όπου και πραγματικά πηγάζει. Το μεγαλύτερο τμήμα του βρίσκεται εντός του

αστικού ιστού της πρωτεύουσας, ενώ από ψηλά φαίνεται σαν μια καταπράσινη

διαδρομή που περνά μέσα από πυκνοδομημένες τσιμεντόκτιστες περιοχές. Πηγάζει

από τα δυτικά πρανή του Υμηττού, στην περιοχή του Καρέα, διέρχεται μέσα από τον

αστικό ιστό της πόλης και συγκεκριμένα από τους Δήμους Βύρωνα, Ηλιούπολης,

Αγίου Δημητρίου, Παλαιού Φαλήρου και εκβάλλει στη θάλασσα εντός των ορίων του

Δήμου Αλίμου. Εκεί, στις εκβολές του ρέματος δημιουργείται ένας αξιόλογος

υδροβιότοπος. Το ρέμα της Πικροδάφνης, παρά την έντονη «κακοποίησή» του τις

τελευταίες δεκαετίες καθώς και την κατ’ επανάληψη μόλυνση των νερών του,

αποτελεί κάθε χρόνο, σταθμό για αμέτρητα αποδημητικά πουλιά και παραμένει

γεμάτο ζωή! Είδη που ποτέ δεν θα πιστεύαμε ότι ζουν τόσο κοντά μας, μέσα στην

ίδια μας την πόλη, βάτραχοι, σκαντζόχοιροι, σαύρες, έντομα του νερού,

νυχτερίδες, πολλά πουλιά όπως τσαλαπετεινοί, κουκουβάγιες, αλκυόνες και

πελαργοί με μια απλή βόλτα στο ρέμα μπορούν να εντοπιστούν εύκολα! Η χλωρίδα

της Πικροδάφνης είναι επίσης εξαιρετικά πλούσια με πολλά είδη δένδρων και

θάμνων, αντιπροσωπευτικά της Μεσογειακής βλάστησης. Η πλούσια και πυκνή

βλάστηση των παρόχθιων περιοχών του ρέματος μοιάζουν με πραγματική πράσινη όαση

μέσα στην πόλη μας!

πληροφοριες ΡΕΜΑ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ

Πηγή &n Αποθήκευσηbsp;ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ

ΑΓΙΟΙ ΤΑΞΙΑΡΧΕΣ- ΑΣΩΜΑΤΟΙ

Τo Μαρούσι (ή Αμαρούσιο) αποτελούσε στην αρχαιότητα το Άθμονο, έναν εκ των δώδεκα δήμων που είχε ιδρύσει ο βασιλιάς Κέκροπας για να προστατέψει την Αθήνα απο τις επιδρομές των βαρβάρων. Σήμερα συνιστά σύγχρονο μητροπολιτικό κέντρο του βορειοανατολικού λεκανοπεδίου και σημαντικό επιχειρηματικό κόμβο της Αττικής.
Η πόλη εντοπίζεται 11 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από το κέντρο των Αθηνών και 2 χιλιόμετρα νότια της Κηφισιάς, σε υψόμετρο κέντρου 230 μέτρων. Τα διοικητικά όρια του δήμου καταλαμβάνουν έκταση 13.093 στρεμμάτων και απλώνονται από τα Τουρκοβούνια μέχρι τις παρυφές του Πεντελικού στο Δάσος Συγγρού, έναν από τους μεγαλύτερους πνεύμονες πρασίνου του συγκροτήματος.
Η περιοχή πρωτοκατοικείται από την αναγνώριση του νέου ελληνικού έθνους, ενώ έκτοτε παρατηρείται σταδιακά αύξηση του πληθυσμού. Αναγνωρίζεται για πρώτη φορά ως διοικητική οντότητα το 1836 και αποτελεί έδρα των βορείων προαστίων των Αθηνών, καλύπτοντας ολόκληρο το βορειοανατολικό λεκανοπέδιο. Αναγνωρίζεται ως κοινότητα στη σύγχρονη ελληνική ιστορία το 1925 και προάγεται σε δήμο το 1943 συγκεντρώνοντας 10.000 κατοίκους, ενώ σήμερα ξεπερνά τους 70.000.
Το Μαρούσι τιμά με το όνομά του την Αμαρυσία Αρτέμιδα, μπροστά στο ιερό της οποίας διοργανώνονταν κατά την αρχαιότητα τα Αμαρύσια, περιφερειακοί Ολυμπιακοί Αγώνες. Η πολιτιστική παράδοση της πόλης συνεχίστηκε απρόσκοπτα μέχρι σήμερα, με την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896 και τη νίκη του μαρουσιώτη κανατά Σπύρου Λούη, έως και το αποκορύφωμα της αίγλης το 2004 με τη φιλοξενία των Ολυμπιακών Αγώνων στο Αθλητικό Ολυμπιακό Κέντρο των Αθηνών. Επιπλέον, διαθέτει πλούσια παράδοση στην αγγειοπλαστική και στην κεραμική, ενώ θεωρείται γεννέτηρα του Χαρίνου του Αθμονέα, του Πιστοκλή, καθώς και λοιπών επιφανών αττικών κατοίκων τη φιλήσυχη ζωή των οποίων εξιστορεί ο Αριστοφάνης στα έργα του.

Η αρχαιοτέρα ονομασία της περιοχής που συναντάται σε κείμενα του Πλουτάρχου και λοιπών αρχαίων και νεοτέρων ιστορικών είναι "Άθμονον". Σε νεότερα κείμενα δε, εμφανίζεται και ως "Αθμόνη".
Η σύγχρονη ονομασία Μαρούσι εμφανίζεται στην καθαρεύουσα ως Αμαρούσιον, όρος που προέρχεται από το επίθετο Αμαρυσία. To επίθετο αυτό αναφέρεται στη λατρευθείσα θεά του κυνηγιού Αρτέμιδα και δηλώνει την προέλευση της λατρείας από την Αμάρυνθο της Εύβοιας (Αρτέμιδα η Αμαρυνθία > η Αμαρυσία), η οποία μεταφέρθηκε και στο Άθμονον της αρχαιότητας. Μάλιστα, ο πρώτος δήμος που ιδρύεται το 1836 με έδρα το Μαρούσι αποκαλείται "Δήμος Αμαρυσίων" (κατά το Δήμος Αθηναίων, αργότερα Δήμος Χαλανδραίων κ.ο.κ.).

Με την κατάληψη της αρχαία Αθήνας και των Δήμων της από τους Ρωμαίους, το Αθμονον καταλεηλατήθηκε από τους κατακτητές οι οποίοι άρπαξαν όλα τα έργα τέχνης και τα μετέφεραν στη Ρώμη.
Η Αττική είδε άσπρο πρόσωπο μόνο στα χρόνια του φιλαθηναίου Ρωμαίου αυτοκράτορα Αδριανού, ο οποίος έφτιαξε το περίφημο υδραγωγείο που περνούσε μέσα από το Αθμονον με κατεύθυνση τον χώρο του σημερινού Ολυμπιακού Σταδίου.
Ο Ρωμαίος αξιωματούχος Ηρώδης Αττικός που ξόδεψε την περιουσία του για να φτιάξει το Παναθηναϊκό Στάδιο και το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, αγαπούσε πολύ το Αθμονον στο οποίο έκανε αρκετά έργα.

Ένα από αυτά ήταν η μεταφορά του Ιερού της Αμαρυσίας Αρτέμιδος από την αρχική του θέση(εκεί που βρίσκεται σήμερα η Παναγία η Νερατζιώτισσα) στο απέναντι προς τη δύση ύψωμα(εκεί που βρίσκεται σήμερα ο Αϊ Γιάννης ο Πέλικας) για να φαίνεται καλύτερα από την πεδιάδα όπου γίνονταν οι γιορτές των Αμαρυσίων.
Με την επικράτηση του Χριστιανισμού άρχισαν να χτίζονται στο Μαρούσι εκκλησίες ιστορικά μνημεία μοναδικά στην Αττική όπως :

Η Παναγία η Νερατζιώτισσα που χτίστηκε στα ερείπια του πρώτου Ιερού της Αμαρυσίας Αρτέμιδος

Ο Αϊ Γιάννης ο Πέλικας που χτίστηκε στη θέση του δεύτερου Ιερού της Αμαρυσίας Αρτέμιδος

Η Παναγία η Μαρμαριώτισσα (μετέπειτα Άγιοι Ανάργυροι) που χτίστηκε στη θέση άλλου Ιερού

Οι Άγιοι Ασώματοι(Ταξιάρχες) που χτίστηκαν στη θέση επίσης αρχαίου Ιερού. Ανάμεσα στις αγιογραφίες του υπάρχει και μία του αγίου... φιλοσόφου Πλάτωνα!

Ο Άγιος Γεώργιος(νεκροταφείο) που προστατεύεται από το 1923 "ως προέχον βυζαντινό μνημείο".

Ο ναός των Αγίων Θεοδώρων στα Κανατάδικα που επίσης έχει χτιστεί στη θέση αρχαίου Ιερού. Στα τέλη του περασμένου αιώνα βρέθηκε εκεί εντοιχισμένη μία επιγραφή γραμμένη με γράμματα του αττικού αλφάβητου του 5ου αιώνα προ Χριστού στην οποία αναφερόταν το όνομα ΠΙΣΤΟΚΛΗΣ ΠΕΙΣΘΕΤΑΙΡΟΣ ΑΘΜΟΝΕΥΣ που ανήκε σε πρόσωπο πρωταγωνιστικό της κωμωδίας του Αριστοφάνη "Όρνιθες" (αναφερθήκαμε σ' αυτόν παραπάνω).

Ο Άγιος Θωμάς στην ομώνυμη περιοχή κοντά στον Παράδεισο Αμαρουσίου